Επιστροφή στην πραγματικότητα

Οι μέρες περνούν. Στο νοσοσκομείο πάντα.
Τα βήματα αυξάνονται. Με πολύ κόπο!
Χρειάζεται βοήθεια.
Για να σηκωθεί, για να κάτσει, για να περπατήσει.
Σαν να τα μαθαίνει όλα από την αρχή...
Φοράει κι εκείνη την πανοπλία αναγκαστικά.
Δυσανασχετεί!

Είχε σκεφτεί:
Να φτιάξει μια στιγμούλα τη μέση του.
Να μείνει μια μερούλα στο κρεβάτι.
Να βολτάρει μετά ελέυθερος κι ωραίος.

Καταλαβαίνει πως οι εκτιμήσεις του δεν ήταν διόλου ρεαλιστικές.
Νευριάζει. Τσακώνεται με τις νοσοκόμες. Παραπονιέται. Αρνείται να προσπαθήσει.

Σε όλη του τη ζωή έτσι αψήφιστα τα έπαιρνε όλα.
Η στάση του μάλλον ξεπερνούσε την αισιοδοξία και ακουμπούσε το ουτοπικό.
Τι να τον κάνεις;

Και τώρα έχει να αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα.
Ζητάει να μείνει στο νοσοκομείο ένα μήνα.
Αστεία πράγματα!

Βγαίνει στις 10 μέρες. Παρέα με τα νεύρα του.
Πάει σε κέντρο αποκατάστασης. Είναι μία λύση.
Μπερδεμένος, απογοητευμένος, εξαρτώμενος,...

Αντιλαμβάνεται πως πρέπει να προσπαθήσει.
Αν θέλει να επιστρέψει σπίτι σύντομα.

Βελτιώνεται. Μπορεί και κάνει χιούμορ πάλι.

Αναρωτιέμαι αν έμαθε κάτι...

Comments

  1. Περαστικά στον παππού σου, και γρήγορη αποκατάσταση.

    ReplyDelete
  2. Έμαθε.... για αυτό τα νεύρα.... δεν μπορεί να το δεχτεί....
    Καλή ανάρρωση και υπομονή!
    Φιλιά!!!!

    ReplyDelete
  3. ΥΠΟΜΟΝΗ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΟΛΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ.

    ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ :)))

    ReplyDelete
  4. Προς ενημέρωση σας, ο παππούς πάει καλύτερα, σύντομα θα επιστρέψει σπίτι του με παρέα από τα ξένα...

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Νέο ξεκίνημα σε νέους τόπους

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά

Κάνε Διάλεξη και θα δεις!