Μαμά το πάπλωμα! Εκείνο με την Χάιντι...

Παιδί μικρό θυμάμαι που οι γονείς μας μας πήγαιναν στην παιδική χαρά. Παίζαμε, τρέχαμε, πέφταμε, ... Εκείνοι κάθονταν στο τραπεζάκι τους. Κάτω από τα δέντρα. Ουζάκι στο τραπέζι, μεζές με οδοντογλυφίδα και 2 fanta μπλε. Να μας περιμένουν για όταν θα διψάσουμε... Τα Σάββατα το βράδυ βγαίναμε όλη η οικογένεια σε ταβέρνα. Μαζί με κουμπάρους και φίλους. Κι όσο πηγαίναμε σχολείο ο πατέρας μου δε μας αρνήθηκε ποτέ εκδρομές. Ημερήσιες, εκπαιδευτικές, ... Και κάναμε χαρά οι μαθητές! Γιατί ξέραμε πως στην επιστροφή θα σταματούσαμε στην ντίσκο. Τα καλοκαίρια παίρναμε αμπάριζα τα πανηγύρια. Γουρνόπουλο και μπύρες για τους μεγάλους, σουβλάκια και αγορές για τους μικρούς. Τρελαινόμασταν στην μπαλαρίνα μέχρι που ο κόσμος να γυρνάει και να μην μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας.

Έγινα φοιτήτρια. Οι γονείς μου μου βρήκαν σπίτι και το επίπλωσαν κομπλέ. Και κάθε μήνα έφταναν τα λεφτά για το νοίκι και τα έξοδα. Με έφταναν για να κάνω και τις βόλτες μου φυσικά;)

Βρήκα πηγή εσόδων μετά το πτυχίο και το ανακοίνωσα περήφανη στον πατέρα μου. Αρκετά είχε πληρώσει. Όχι ότι είχαμε στερηθεί ποτέ κάτι! Κι ας έμπαινε μόνο ένας μισθός στο σπίτι... Αλλά όπως και να το κάνεις είναι αλλιώς! Με τα δικά μου λεφτά στην τσέπη ένιωσα πλούσια. Και μάλλον ήμουνα. Μόλις 22 χρονών και μπορούσα να πληρώνω νοίκι, τρέχοντα έξοδα, καθημερινές εξόδους, διακοπές κτλ. κτλ. Πρώτης!

Κι από τότε έκανα μεταπτυχιακό και διδακτορικό και ζω με τον καλό μου και μπαίνουν δυο μισθοί στο σπίτι μας κι είμαστε οι δυο μας μόνο. Και δεν είμαι σίγουρη αν μπορούμε να πληρώνουμε νοίκι, τρέχοντα έξοδα, καθημερινές εξόδους, διακοπές κτλ. κτλ. Σχεδόν 10 χρόνια μετά από τον πρώτο μου μισθό και νιώθω την ανάγκη να ζητήσω λεφτά από τον μπαμπά. Μα τι να κάνει κι αυτός; Τον έπιασα τώρα στα 65 του να κοιτάει τις τιμές των προϊόντων στο σούπερ μάρκετ!

Μάλλον είναι αναπόφευκτο. Θα καταφύγω στο πλάνο Β. Ήταν αφελείς οι παλιοί που έμεναν παππούς, γιαγιά, μπαμπάς, μαμά και κουτσούβελα στο ίδιο σπίτι; Αφελείς ήταν που είχαν κήπο με ντομάτες και μαρούλια; Μπαμπά παίζει ακόμα το παιδικό μου το δωμάτιο;

Comments

  1. ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΦΕΛΕΙΣ .ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΠΛΩΜΑΤΑΚΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΠΙΣΩ:)))
    ΚΑΛΟ Σ/ΚΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ.

    ReplyDelete
  2. Έρχονται ακόμη πιο δύσκολα χρόνια...... Μόνο την υγεία μας να έχουμε και νομίζω ότι θα βρούμε τρόπο να επιβιώσουμε....
    Την καλησπέρα μου και καλή εβδομάδα!

    ReplyDelete
  3. Κάπου εκεί θα επιστρέψουμε. Να μένουμε όλοι μαζί σώγαμπροι και σώνυφες για να βγαίνει ο μήνας. Ωσονούπω θα αποκτήσουμε και κοινόβια, μένοντας αστεφάνωτες σαν την κυρία Κοκοβίκου!

    ReplyDelete
  4. Γεια σου Fri,

    και οι περισσότεροι φίλοι μου σαν κι εσένα σκέφτονται. Δυστυχώς πολλά νέα ζευγάρια τα βγάζουν πέρα δύσκολα. Υπομονή...και πάρε και το πάπλωμα!

    ReplyDelete
  5. οσο πιο παλια τοσο και καλυτερα απο αποψη αξιων και ποιοτητας
    αυτο δεν σημαινει οτι και εμεις σημερα δεν εζουμε απλα ειναι πιο δυσκολο

    ReplyDelete
  6. @JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
    Καλή εβδομάδα νεραέ:) Να το πάρω λες; Το θέμα είναι να επιστρέψω εγώ στην πατρική εστία και να το χρησιμοποιήσω εκεί το πάπλωμα. Γιατί προβλέπεται πολύ πείνα!

    @stavroulazerva
    Η υγεία πάνω από όλα! Και η αισιόδοξη ματιά στα πράγματα...
    Καλημέρα και καλή εβδομάδα:)

    ReplyDelete
  7. @Μάγισσα Κίρκη
    Και πώς να πούμε "Πάρε το καπελάκι σου και φύγε κ. Αντωνάκη" που δε θα έχουμε ούτε ευρώ για το ψωμί μας; χαχα

    @NdN
    Υπομονή, προσευχή και νηστεία. Και θα πάρω και το πάπλωμα για να κάνω οικονομία στο πετρέλαιο;)
    Καλή σου εβδομάδα!

    ReplyDelete
  8. @Skouliki
    Καλέ μη μιλάς κι εσύ σαν τον θείο μου που μας πιπιλάει το μυαλό για το πού πάει η κοινωνία η ρημάδα! Κάπως δύσκολα από οικονομικής άποψης τα πάμε, μα θα μειώσουμε τις εικονικές μας ανάγκες, (θα μειώσουμε και τις πραγματικές μας ανάγκες αλλά αυτό ας μην το παραδεχτούμε ακόμα!) και θα τη βρούμε την άκρη;)
    Καλή σου μέρα!

    ReplyDelete
  9. Είναι ανατριχιαστικό το πόσο δίκιο έχεις.. Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν δυστυχώς θα είναι πολύ δύσκολα..

    ReplyDelete
  10. Απλα περνουμε την πετρα και την στιβουμε... εγω αυτο ξερω. Οσο μπορουμε να ειμαστε "μαχημια" στη Ζωη μας, δεν το βαζουμε κατω, παλευουμε!! :)

    ReplyDelete
  11. Πιστεύω πως δε θα μπορούσες να βρεις καλύτερο τρόπο για να περιγράψεις την τωρινή κατάσταση.Δε μπορώ να πω κάτι άλλο πέρα από το να κάνουμε κουράγιο...

    ReplyDelete
  12. @Γιώργος Τ.
    Προσπαθώ να μην πολυ-σκέφτομαι τα χρόνια που έρχονται. Γιατί όταν το κάνω με βλέπω μετανάστη στην Αραπιά :)

    @Manolog3
    Κάτω δεν το βάζουμε ποτέ! Αυτό σίγουρα! Και δεν παύουμε να χαμογελάμε ;)
    Δίαιτα μόνο μπορεί να κάνουμε, αλλά αυτό ίσως να το χρειαζόμαστε κιόλας :)

    @ftylos
    Σε ευχαριστώ φίλε :)
    Κουράγιο και μια αισιόδοξη ματιά. Αυτό για αρχή...

    ReplyDelete
  13. Η αλήθεια είναι πως όταν κι όσο έχουμε τους γονείς μας "κοντά" μας, νιώθουμε άλλη δύναμη κι άλλη ηρεμία. :-))

    ReplyDelete
  14. Εννοώ , πως ό,τι και να προκύψει....σε ποιον πάει πρώτα πρώτα η σκέψη σου για να σε βοηθήσει; Στον γονιό! ( δυστυχώς για αυτόν! :-D )

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Νέο ξεκίνημα σε νέους τόπους

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά

Κάνε Διάλεξη και θα δεις!