Posts

Showing posts from 2013

Με υγεία, αγάπη, κι ευτυχία

Image
Τελικά και στολίσαμε το δέντρο μας και φτιάξαμε τα γλυκά μας και μαζευτήκαμε όμορφες παρέες. Και το σπίτι μας γέμισε μουσικές, μυρωδιές, και χαμόγελα. Αποχαιρετώντας έτσι γλυκά το 2013, ας υποδεχτούμε ένα καινούριο έτος με την ευχή να μας φέρει μόνο λόγους για χαρά! Μιας και για τον καλό μου κι εμένα θα είναι σίγουρα ιδιαίτερη αυτή η χρονιά, δε γίνεται παρά να ανυπομονούμε ;-)

Ζητείται κατανόηση!

Image
Σας έχασα, με χάσατε, τι να τα ψάχνουμε τώρα... Τι έγινα; Έλα μου ντε! Το θέμα είναι πως περνάει ο χρόνος χωρίς να το καταλαβαίνω. Αλήθεια πού πάει; Κι εγώ να κουτσοδουλεύω, να κουτσοφτιάχνω το σπίτι, και να κουτσοφουσκώνω. Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σχετικό. Τι να πω; Ίσως να φταίει αυτό που λένε 'pregnancy mind', τουτέστιν το χάνω σιγά-σιγά και ούτε που το καταλαβαίνω. Το χάνω κι αν το ματαξαναβρώ σφυρίχτε μου κλέφτικα! Πάλι καλά που τις τελευταίες μέρες έχω ανακάμψει αποφαστιστικά στην κουζίνα, φτιάχνω χριστουγεννιάτικα γλυκά και νιώθω δημιουργική. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, κυρίως ψάχνω συνταγές για χριστουγεννιάτικα γλυκά. Μα με προοπτική να τα φτιάξω! Λέμε τώρα... Κατά τα άλλα, έχω ένα φούσκωμα! Κι όλοι λένε "Καλή είσαι και πού είσαι ακόμα!"... Δεν τους πιστεύω! Μόνο ο τύπος στο καφεκοπτείο εχθές ήταν ειλικρινής μαζί μου που μόλις με είδε αναφώνησε "Πώς έγινες έτσι;". Αυτό μάλιστα είναι μια σωστή αντίδραση. "Πώς έγινα άνθρωπε μου άστ

Το παράδοξο του πώς μια αγελάδα παθαίνει νευρικές ανορεξίες

Image
Από την αρχή της ανθρωπότητας (δεν ήμουν εκεί, μα μου το έχουν πει!), οι γυναίκες ανά την υφήλιο νοιάζονται για την εμφάνισή τους. (Καταγεγραμμένο είναι αυτό κι αντιρρήσεις δε θέλω!) Έφτιαχναν φορέματα με τομάρια στην αρχή, χιτώνες ύστερα, έβαζαν χρώματα σε μάγουλα και σε χείλη (α, τις Σαλώμες!), κρεμούσαν στολίδια στο λαιμό και κοσμούσαν τους καρπούς (ντράγκα ντρουγκ τα βραχιολάκια). Κομψές κι όμορφες οι γυναίκες, κυνηγοί και δημοκράτες οι άντρες. Κατά το πέρασμα των αιώνων, οι ιστορικές συγκυρίες (τουτέστιν, αν δεν έχουμε να φάμε τι να το κάνουμε το παντεσπάνι;) διαμόρφωναν άλλες κουλτούρες για τη μόδα και το στυλ. Σε μια εποχή που οι περισσότερες γυναίκες ήταν αγρότισσες, οι αριστοκράτισσες μόνο είχαν το χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθούν με τη μόδα. Κι επειδή έτσι τις βόλευε (εμ, χαζές μια φορά δεν ήταν!) καθιέρωσαν το λευκό στην επιδερμίδα και το πληρωθικό στους γοφούς. Ταίριαζε άλλωστε αυτή η εικόνα με τα σαλόνια με τις βαριές κουρτίνες όπου σύχναζαν, και τα λουκούλια γεύματα

10+1 διαφορετικοί τρόποι για να εκφράσετε τη γνώμη σας ή Αν δεν το κάνεις θα σε αποκληρώσω*

Image
*  Το παρόν κείμενο αποτελεί πόνημα της φαντασίας μου.  Οποιαδήποτε ομοιότητα με τα λεγόμενα της πεθερούλας (δεν) είναι τυχαία. Οι μανάδες (ενίοτε και οι πατεράδες) έχουν κάποιες φορές (ή μήπως όλες;) έναν μοναδικό τρόπο για να 'πουν' τη γνώμη τους. Μόνο να την πουν; Για να την πουν; Χμ, η ιδέα είναι πως δεν πρόκειται να σταματήσουν μέχρι να το πάρεις απόφαση και να κάνεις (επιτέλους βρε παιδί μου!) αυτό που σου 'προτείνουν'. Όταν η 'γνώμη' (για το ίδιο πράγμα!) συνεχίζει να λέγεται κάπου δέκα χρόνια, δυο πράγματα (τουλάχιστον) μπορείς να συμπεράνεις (πέραν πάσης αμφιβολίας): 1. Το παιδί έχει αιωνόβια υπομονή (μπορείς να το πεις και γαϊδούρι, επιτρέψτε μου την έκφραση) και 2. Η μάνα (που δεν το βάζει ποτέ κάτω) θα βρει 10+1 τρόπους για να πει αυτό που έχει να πει (πού θα πάει; κάτι από όλα θα πιάσει!) Οπότε (τυχαίο παράδειγμα), συνήθως ξεκινάει από κάτι απλό σαν "Εσείς πότε θα κάνετε ένα παιδάκι;" Πασάρει εαυτόν με ευρύτητα αντίλ

Όνειρο ζω; Μη με ξυπνάτε!

Image
Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, δεν ξέρω τι ώρα είναι, δε μπορώ να αποφασίσω αν πρέπει να ξυπνήσω ή αν μπορώ να αφεθώ. Το έτερον μου ήμισυ αναπνέει λίγο βαριά, ήχος στα όρια του καθησυχαστικού και του ενοχλητικού, αυτό μπορεί να μου κοστίσει τη συνέχεια του ύπνου μου. Τον σκουντάω λίγο, είναι μόλις 6 το πρωί, βολεύομαι καλύτερα, τελικά νυστάζω ακόμα... Και ξάφνου  - Τοκ-τοκ - Τοκ-τοκ; Από πού έρχεται τώρα αυτό; - Είμαι κι εγώ εδώ και είμαι ξύπνιο. Δε φταίω, δεν ξέρω τι ώρα είναι, μπορεί να με παρέσυρε το κάπου μεταξύ του ύπνου σου και του ξύπνιου σου. - E; Δεν πήγε το μυαλό μου με την πρώτη, δεν είναι σε εγρήγορση οι σκέψεις στις 6 το πρωί. Μα μετά κατάλαβα. Ήταν εκείνο το πλασματάκι που μεγαλώνει. Έχει δηλαδή γίνει δυνατό τώρα και μπορεί να κάνει αισθητή την παρουσία του; Καλώς το! Ανακάθησα, έβαλα τα χέρια μου στην κοιλιά μου, και τα δυο, εκείνο χόρευε, ή σάμπως να έπαιζε κουτσό; Έκατσα ακίνητη. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Η κοιλιά μου παλλόταν σε μη κανο

Ήλιε που σώζεις τα λεφτά

Image
Έχω πρόβλημα, θέμα μεγάλο, σημαντικό! Δεν αναφέρομαι στα ψυχολογικά μου, αυτά άλλωστε (αν υπάρχουν) για τους γύρω μου αποτελούν πρόβλημα, εγώ ιδέα δε μπορώ να έχω. Πρόβλημα μεγάλο σας λέω! Και σκέφτηκα για μια στιγμή να απευθυνθώ σε ένα κανάλι, να το θέσουν για συζήτηση στα παράθυρα. Τα πρωινά, τα απογευματινά, τα βραδινά... Αλλά δεν τους έχω εμπιστοσύνη. Καμία! Θα το λύσουν ή θα κάνουν πως το λύνουν; Φοβάμαι μπας και μου δημιουργήσουν κι επιπρόσθετα θέματα και μετά εγώ τι θα γενώ; Άσε που έχουν και τρώγονται τελευταία με κάτι ανέκδοτα παρωχημένα. Μπα, καμία επιστοσύνη δε μπορώ να δείξω... Θα εναποθέσω τις ελπίδες μου σε εσας. Σάμπως να χειμώνιασε. Νωρίς δεν είναι ακόμα για χειμώνα; Νωρίς δεν είναι για κάλτσες, μπότες, και πανωφόρια; Μεγάλο πρόβλημα... Και τα έχω ψηλά τα ρημάδια. Τα χειμερινά ντε! Κι ο γιατρός δε με αφήνει να ανέβω σε σκάλα. Είχα σκοπό να το φέρω γλυκά στον καλό μου να κάνει κάπου μέσα στον Νοέμβριο την αβαρία, δεν πρόλαβα να τον προετοιμάσω όμως και μας πρόλαβ

As perfect as it gets!

Image
Έτσι κάνουν οι μέρες και περνούν δίχως να το καταλάβω, πότε γκρίνιαξα τελευταία φορά, πότε πρόλαβε κι αράχνιασε ο τόπος εδώ μέσα; Καλά που μου το επισήμανε η Αγγελικούλα και έσπευσα να πάρω ξεσκονόπανο, μην περάσει και το πεθερικό κι έχουμε άλλα! Το φαντάζεστε; Φτου, φτου, φτου, τι ήθελα και το σκέφτηκα αυτό; Τσεμπέρι και κουβάς, γρήγορα σε δράση! Και τώρα που φάνηκε και πάλι το χρώμα των επίπλων μπορώ με χαρά να τοποθετήσω το βραβείο που μόλις παρέλαβα. Όμως δεν κατάλαβα; Το βραβείο αυτό ποιοι το παίρνουν; Στους τεμπέληδες πάει; Γιατί, βρε παιδια, αν είναι έτσι με έχετε παρεξηγήσει! Απλά έχω χάσει το μυαλό μου αυτόν τον καιρό, κι η απόχη δε βοηθάει πολύ στην κατάσταση. Ή δεν ξέρω να την χειρίζομαι. Τι να πω; Εγώ θα σκέφτομαι πως το βραβείο πάει σε αγαπημένα blogs για να νιώσω κάπως καλύτερα... Και τώρα που το τοποθέτησα στο ράφι και το βλέπω καλύτερα, μπορώ, με τα φτωχά γερμανικά μου, να πω με σιγουριά πως η αρχική μου υπόθεση υπήρξε βάσιμη. Με συγκινείτε ;-) Οι κανόνες (γι

Κάποιος να σταματήσει τις προσκλήσεις!

Image
Τα τζιτζίκια μας άφησαν χρόνους, τελείωσαν τα σύκα, μια μουντήλα έρχεται και φεύγει στον ουρανό, φοράμε μπαλαρίνες (ροζ) κάποια απογεύματα με την έγνοια της ψιχάλας, αρχίζουν σιγά-σιγά να τσακώνονται στις ενημερωτικές εκπομπές από παράθυρα, ετοιμάζεται η έκθεση στη συμπρωτεύουσα, όλα υποδηλώνουν (όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε) πως το καλοκαίρι φτάνει πια στο τέλος του. Φθινόπωρο λοιπόν... Όλες οι μεταβάσεις από εποχή σε εποχή μου αρέσουν, μόνο αυτή μου τη δίνει στα νεύρα! Γιατί με τραβάνε από την ξαπλώστρα μου κι εγώ έχω γατζωθεί απάνου της σαν χταπόδι, γιατί η μέρα μικραίνει, γιατί πρέπει να αρχίσω να κουβαλάω ζακέτα μπας και, γιατί είναι καιρός για δίαιτα. Μα είναι ποτέ δυνατόν; Για λίγο γίνομαι στριμμένη, γρήγορα μου περνάει και βλέπω πιο θετικά την όλη αλλαγή. Μη με ρωτάτε ποια είναι τα θετικά, τώρα δεν είμαι σε φάση! Και τέλος πάντων, εκεί που προσπαθώ να συνέλθω και να επανέλθω σε εκείνα τα καθημερινά, εκεί που προσπαθώ να ψαρέψω το μυαλό μου (καλά, αυτό αράζει

Βρε θα τις κάψω όλες, φούστες, γόβες, και καμιζόλες!*

*[Αυτή η ιστορία κέρδισε το 3ο βραβείο στο 12ο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις".  Το παιχνίδι μας προέτρεπε να φτιάξουμε μια ιστορία (μέχρι 500 λέξεις) που να περιέχει τις λέξεις μπαλαρίνα , πλήκτρο , κάγκελο , τοίχος και αυτοκτονία .  Οι ψήφοι σας και τα καλά σας λόγια ήταν μεγάλη τιμή και μεγάλη χαρά για εμένα!  Σας ευχαριστώ θερμά!] Έγκυος; Έγκυος! Τι έγκυος; Είμαι έγκυος! Να χαρώ; Να βάλω τα κλάματα; Να φοβηθώ ίσως, μήπως; Μα τι αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις δηλαδή; «Να χαρείς, γιατί να μη χαρείς, 35 χρονών μοσχάρα έφτασες, πόσες βόλτες θα κάνεις ακόμα;», μου τα κοπανάει ο άλλος μου εαυτός. Αυτός ο αγγελικός. Άραγε να πάω στο γιατρό; Μήπως είναι νωρίς; Μήπως είναι αργά; Αλλά καλύτερα νωρίς παρά αργά. Παραληρώ και πατάω αργά-αργά ένα-ένα τα πλήκτρα του τηλεφώνου. Λες και περιμένω από κάθε πλήκτρο και μιαν απάντηση στις χαοτικές μου σκέψεις. Μα τι λέω; Εδώ εγώ, με όλη τη σοφία που με διακρίνει (διδακτορικά, προϋπηρεσίες και δε συμμαζεύεται, να περιαυτολογήσ

Ανέβηκα στο βάθρο!

Image
Καλέ όχι στο βάραθρο, εκεί άλλωστε θα χρησιμοποιούσα το ρήμα γκεμοτσακίστηκα! Στο βάθρο ανέβηκα για να παραλάβω το 3ο βραβείο στο 12ο παιχνίδι " Παίζοντας με τις λέξεις ". Να, αν δε με πιστεύετε δείτε: Η ιδέα ήταν να φτιάξουμε μια ιστορία που να περιέχει τις λέξεις μπαλαρίνα , πλήκτρο , κάγκελο , τοίχος , αυτοκτονία . Και καλά η μπαλαρίνα είναι κοριτσάκι χαρούμενο που κάνει σκέρτσα με πουέντ, η αυτοκτονία όμως; Βρε τι μου έλαχε; Τι να γίνει, αυτό μου έτυχε αυτό προσπάθησα, κι έφτιαξα την ιστορία με τον πλήρως κατανοητό και εύηχο τίτλο " Βρε θα τις κάψω όλες, φούστες, γόβες και καμιζόλες ". Μεγάλη έμπνευση σας λέω! Το λες βέβαια και παραλήρημα, συνηθισμένα πράγματα για εμένα δηλαδή... Τις 22 ιστορίες που συμμετείχαν και την όλη διεξαγωγή του παιχνιδιού φιλοξένησε με ανοιχτές αγκάλες η Φλώρα , και της αξίζουν συγχαρητήρια για όλη τη δουλειά! Όπως και σε όλους τους διαγωνιζόμενους, νικητές ή όχι! Οι ψήφοι σας και τα καλά σας λόγια είναι μεγάλη τιμή και μεγάλη

Έτοιμη για το νήπιο!

Image
Καλέ δεν έχω γιορτάσει ποτέ γενέθλια στο e-στέκι μου! Μα φέτος κλείνει τα 5 χρόνια λειτουργίας του, και το 5 είναι στρογγυλό και μου φαίνεται σημαντικό, κρίμα είναι να το αφήσουμε να περάσει κουτουρού! Τι να κάνω κι εγώ; Έφερα μερικούς νοματαίους και μου έκαναν μιαν ανακαίνιση, έφτιαξα και γλυκάκι ειδικά για την περίσταση. Περάστε για κέρασμα λοιπόν, είστε όλοι ευπρόσδεκτοι! Γνώρισα πολλούς ανθρώπους και διάβασα πολλές ιστορίες με αφορμή τούτο το e-στέκι, έκανα ταξίδια σε κόσμους μέσα από λέξεις και εικόνες, όμορφα τα πέρασα αλήθεια.... Σας ευχαριστώ που μου κρατήσατε τόσο ζεστή συντροφιά :-)

Ζητείται ισορροπία

Κι εκεί που περιμένεις να έρθει το καλοκαίρι, λυσσομανάει ο άνεμος, σε παίρνει και σε σηκώνει (Να θυμηθώ να αναθεωρήσω την άποψή μου περί παραπανίσιων κιλών). Κι εκεί που περιμένεις να πλαντάξεις από την ζέστη Ιούλιο μήνα, έρχεται ψιχάλα που μετά γίνεται μπόρα, σε κάνει να μην ξεχνάς να έχεις μια πρόχειρη ζακετούλα πάντα μαζί (Μπα, μήπως να κυκλοφορώ με βατραχοπέδιλο τώρα πια και στην πόλη;). Κι εκεί που περιμένεις να χαλαρώσεις με παρέα σε έναν καφενέ, σε περιμένουν κάτι μακριές 'to-do' λίστες (Τρομάρα μου έμαθα και το 'to-do'!). Κι εκεί που περιμένεις να ανοίξουν το στόμα τους οι σοφοί και να ακούσεις αποφεύγματα, σε αρπάζει η σαπίλα από τα ρουθούνια και σε κολλάει στον τοίχο (Να θυμηθώ να θυμάμαι πως μόρφωση και παιδεία δεν είναι έννοιες ταυτόσημες). Βρε άι σιχτίρ επιτέλους! Έχουν έρθει τα πάνω κάτω, θέλω να ιδρώσω και κρυώνω, θέλω να αράξω κι όλο πρέπει να τρέχω, θέλω να ακούω τα κύματα κι ακούω τη βροχή, θέλω να φλυαρώ και το ζάρι να κυλάει σε ξύλινο τάβλι και

Fri - μανάδες: Νοκ-άουτ υπέρ των μανάδων φυσικά!

Image
Θυμάστε που τις προάλλες μου ήρθε μια ακατανίκητη επιθυμία να κάνω μαθήματα υπολογιστών στη μητέρα μου; Αναλογίζεστε φαντάζομαι την κρίση που πέρασε η σχέση μας... Ε, από τότε επιδεινώθηκα! Και το μέλλον μου πια μοιάζει... Αχ, τι να πω; Ας βάλει ο μεγαλοδύναμος ένα χεράκι μπας κι έχω αύριο δίχως βαλεριάνα. Αν και χορταράκια του Θεού είναι όλα, ας μην τα καταδικάζουμε... Που λέτε, έτσι αυθόρμητη που είμαι (ώρες-ώρες αυτό με έχει βάλει σε μπελάδες μεγάλους, μα όλο και ξεχνιέμαι το φελέκι μου και μου ξεφεύγουν νεράκι γάργαρο τα αυθόρμητα!) λέω σε μια παρέα: "Η μάνα μου πήρε μεγάλη χαρά με τα μαθήματα υπολογιστών και να που τώρα μπαίνει, ψάχνει, βρίσκει. Βρε λέτε να έκανα μαθήματα και σε άλλες μανάδες;" Μα αγαπητοί μου τις μανάδες μην τις υποτιμάτε ποτέ, οι μανάδες έχουν αυτιά και στην πλάτη, οι μανάδες είναι απούσες και ταυτόχρονα πανταχού παρούσες! Τετάρτη βράδυ ήτανε θυμάμαι που είπα εκείνο το αυθόρμητο, Πέμπτη πρωί, δε θυμάμαι αν είχα πλυθεί, καφέ πάντως δεν είχα σίγο

9+1 λόγοι για να επισκεφτείς την Κύπρο

Image
Θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος με ασφάλεια πως με κέρδισε τούτο το νησί. Δε φταίω εγώ, η ομορφάδα του τα φταίει όλα! Βρε λες να μετοικήσω; Είναι και που δεν τους καταλαβαίνω μόλις μιλάνε οι άτιμοι... Κατέγραψα λοιπόν όλα όσα με κέρδισαν στην Κύπρο. Κι έχουμε και λέμε, κλείσε εισητηρία και μην παραλείψεις επουδενί τα κάτωθι. 1. Να βρεις έναν Κύπριο και απλά να του χαμογελάσεις. Θα σε ξεναγήσει, θα σου ανοίξει το σπίτι του, θα σου δώσει τις φλαούνες του, κι εσύ θα λατρέψεις τη φιλοξενία και την απλοχεριά ενός λαού πριν να το καταλάβεις! (Αν δεν έχεις δικό σου γνωστό let me know, σου δίνω το τηλέφωνο του δικού μου, αποδείχτηκε κελεπούρι :-)) 2. Να φας κολοκοτή με τη συνοδεία δροσερής σπιτικής μανταρινάδας στην πλατεία Φανερωμένης. Θα νιώσεις κομμάτι της πόλης for sure! Και θα δεις με μιας όλα τα trends, το μέρος είναι hot spot σου λέω! 3. Να πιεις κυπριακό καφέ και να κανείς ναργιλέ στο γιαβάσικο καφενείο της λαϊκής γειτονιάς. Θα ζήσεις την απόλυτη εμπειρία χαλάρωσης, "αυ

Πάσχα...

Image
Κι άκουσα εχθές μια κουβέντα ανθρώπων μεγάλων, που στη ζωή δεν τα βρήκανε (ή δεν τα κάνανε;) εύκολα, να λένε: - Έφτασε το Πάσχα, μεγάλη γιορτή... - Ε, και τι θες να κάνουμε τώρα; - Να σκεφτούμε τα λάθη μας, να ζητήσουμε συγχώρεση! - Χα, από το Θεό; Ο Θεός μας είπε καλημέρα και μας ξέχασε μετά! - Τι τον νοιάζει το Θεό; Από τους ανθρώπους, από τους ανθρώπους μας... Καλή Ανάσταση!

Περπατώντας στην Λευκωσία

Image
Στέκομαι στην αρχή του άλλοτε πιο μακρυνού δρόμου πρωτεύουσας, τον δρόμο Λήδρα, κοιτάω πέρα μακριά, μια πόλη που μόλις ξυπνούσε. Μόλις έχω φτάσει στο νησί, δεν ήξερα τι να περιμένω, δεν ήξερα τι με περίμενε να το δω... Νότια πίσω μου ένα κομμάτι από τα μεγάλα μεσαιωνικά τείχη που έκτισαν κάποτε οι Ενετοί, το παλιό κτίριο του Δημαρχείου, οι ίσως το ίδιο παλιοί ψηλοί φοίνικες. Βόρεια μπροστά μου ο μεγάλος πεζόδρομος, με τα ρολά από τα μαγαζιά μόλις να ανεβαίνουν, με τα λουλούδια να παίρνουν τη θέση τους πλάι από τις εισόδους, τους καταστηματάρχες να βγάζουν την πραμάτεια τους, και κάποιους πλανόδιους μουσικούς να ετοιμάζονται να δώσουν την καθημερινή τους παράσταση. Μα δεν είναι τα κτίρια, δεν είναι οι μυρουδιές από τους φούρνους και τα γαλακτοπωλεία, δεν είναι οι άνθρωποι που τραγουδούν μόλις μιλούν. Η Λευκωσία δεν είναι μονάχα αυτά. Διασχίζοντας τον πεζόδρομο βλέπεις να σμίγει το πολύ παλιό με το μοντέρνο, η καλαισθησία με την έπαρση του νεοπλουτισμού, το παραδοσιακά

Η άνοιξη αυστηρή

Image
Ένα χελιδόνι δε φέρνει την άνοιξη, ούτε μια μυγδαλιά, ούτε μια βοκαμβίλια! Και πώς να την εφέρουν δηλαδής; Τι νομίζετε είναι η άνοιξη; Καμιά αλαφροΐσκιωτη; Καμιά ανεμοπαρμένη; Καμιά κοπελούδα που παρασύρεται κι όπου την καλούνε σηκώνεται και πάει; Η άνοιξη κρύβεται μέσα σε ροζ ανθισμένες πασχαλιές, πίσω από το γαλάζιο του ουρανού, μέσα στις παπαρούνες των κάμπων, στους ήχους από τιτιβίσματα πουλιών, μοιάζει ανέμελη σαν τα χαμόγελα παιδιών. Μπορεί έτσι να ήθελε να είναι, ποιος την ξέρει; Μα είναι γυναίκα πολύ δυναμική! Πώς άλλωστε θα έβρισκε το θάρρος να τα βάλει με τον παλιό-χειμώνα; Δυναμική, θαρραλέα, με υπομονή, σπρώχνει τη μιζέρια έξω από την πόρτα, «περάστε καλή μου, μη σας κρατάμε άλλο!», ρίχνει διακριτικά αλάτι πίσω από την καρέκλα της κατήφειας. Όχι, καλέ όχι, δεν της αρέσει η μοναξιά, μόνο που προτιμάει άλλου είδους παρέα. Ναι, αν την καταφέρεις την άνοιξη να’ ρθεί, θα πρέπει να αφήσεις και μιαν αχτίδα ελπίδας κάπου να βολευτεί και στην ιδέα της αλλαγής χώρο για να

Βαρκούλες αρμενίζουνε

Image
Το μυαλό μου και μια λίρα δηλαδή! Εδώ ο κόσμος καίγεται, ρύζι οι δουλειές, οι προθεσμίες απειλητικά κοντά, το σπίτι μου κατοικία για λογιών-λογιών ζωύφια κι εγώ; Εγώ... Εγώ αράζω νωχελικά, απολαμβάνω ζεστό καφέ, ποτίζω ντάλιες, παραγγέλνω λαμπάδες, χαζεύω λουλουδάτα φορέματα. Τα τηλέφωνα σπάνε, οι φοιτητές μου με κυνηγάνε, χαρτιά κάνουν κατάληψη στο γραφείο παντού, σκουπίδια πνίγουν την πόλη κι εγώ; Εγώ... Εγώ κανονίζω βόλτα με τα ποδήλατα, πεζοπορία στο Βουραϊκό, rafting στον ποταμό. Ναι, ναι, επείγουσες είναι όλες οι δουλειές, μα τα τσουρέκια για τα βαφτιστήρια καθώς ψήνονται κάνουν όλο το σπίτι να μοσχοβολάει. Κι ο ουρανός είναι ωραίος τώρα που έγινε φωτεινός μπλε, και τα λουλούδια είναι κρίμα να τα χάνει κανείς τώρα που είναι ολάνθιστα, κι η άνοιξη κάνει τη φύση να μυρίζει τόσο ωραία! Μα είναι καιρός αυτός τώρα να έχει κανείς υποχρεώσεις;

Γράμμα από την Κίνα Νο2

Image
Πολύ-αγαπημένη μου αδελφή, Σε χαιρετώ από τα πέρατα της γης, της κίτρινης για να μην ξεχνιόμαστε. Πες στο μπαμπά είμαι καλά, πες στη μαμά να με ξεματιάζει αδιαλείπτως πρώτη της δουλειά κάθε πρωί. Εδώ που με έριξε η δουλειά (κι η τύχη μου η κίτρινη) τα πράγματα πάνε περίπου όπως σας τα έχω πει. Άντε ίσως και λίγο χειρότερα, αλλά μην το κάνουμε και θέμα! Μένω σε ένα ξενοδοχείο πολύ καλό, με τις κρεβατάρες μου, τις καναπεδάρες μου, τα λουτρά μου, τα έτσι κι αλλιώτικα μου, παράπονο δεν έχω! Αφού για να καταλάβεις στη λεκάνη μου ρίχνουν ροδοπέταλα κάθε πρωί. Ποια λεκάνη καλέ; Της τουαλέτας! Τι να σου λέω τώρα... Για να δεις και να καταλάβεις σου στέλνω και φωτογραφία (μετά με συγχωρήσεως δηλαδή!). Και η θέα από το δωμάτιο μου δεν είναι άσχημη, σαν να πρασίνισε ο τόπος, σαν να φάνηκε κάπως ο ουρανός. Θα φταίει που μας έχει τρυπήσει τα κοκαλάκια μας η βροχή ως φαίνεται. Ήρθε και διαλύθηκε το καυσαέριο όλο, και γύρευε πού πήγε και κάθισε. Ευτυχώς δηλαδή που δε βάζω μπουγάδα! Από

Ήθελα η μούρη μου να φορέσει σέλα!

Image
Είμαστε που είμαστε έξω από το Μπολσόι δε μπαίνουμε και μία μέσα να δούμε περί τίνος πρόκειται; Γούνες δεν είχαμε, μήτε και σκαρπίνια για να καμαρώνουμε με το σύρε κι έλα. Μα έχουν φύγει από τη μόδα καλή μου στη δική μας τη χώρα! Εμείς τώρα φοράμε γαλότσες με καρό! Αλλά πού να καταλάβεις εσύ; Πρώτη στάση στην γκαρνταρόμπα. Καπελιέρες, κρεμάστρες, καθρέφτες. Μωρ' τι να αφήσουμε εμείς εδώ; Το φέσι και το μπουφάν το φουσκωτό; Γυαλίζομαι στους καθρέπτες, στρώνω το κατσόμαλλο, και βγάζω φωτογραφία με φόντο όλο τον κόσμο τον καλό. Δεύτερη στάση στη σάλα. Τι να ήταν άραγε παλιά εδώ; Θα τα έπινε ο αυτοκράτορας πριν την ψυχαγωγία... Καθαρίζω τη γαλότσα στο παχυλό χαλί διακριτικά. "Σιγά τον πολυέλαιο", σκέφτομαι καθώς κοιτάω αδιάφορα ψηλά. Τα φλας πάνε κι έρχονται. Φωτογράφε, τράβα καλέ κι εμένα μία! Ανεβαίνουμε την σκάλα, ας πάνε τα σκαρπίνια με το ασανσέρ... Στάση τρίτη (βοήθειά μας) στο θεωρείο. Κολλητό ήταν με το του αυτοκράτορα. Εμ, το παχνί δεν μ’ άρεσε, ήθελ’ αρ

Μόσχα

Image
Μόσχα, μια πόλη 12.000.000 κατοίκων, μια πόλη με σχεδόν 9 αιώνες ιστορία, η πόλη των Σοβιέτ με τα μουσεία, τις όπερες, και τα τερατώδη γκρίζα κτίρια, η πόλη του έντονου χριστιανισμού με τις δεκάδες εκκλησίες, τους περίτεχνους γυαλιστερούς τρούλους, τους πιστούς δίχως ξέσκεπα μαλλιά. Μια πόλη ζωντανή μέρα και νύχτα, με χρώματα και αντιθέσεις πάνω και κάτω από τη γη... Και τι να πρωτοκοιτάξεις, τι να πρωτοθαυμάσεις, τι να προλάβεις να γευτείς; Επέτρεψα με ένα γλυκό συναίσθημα, ένιωσα η πόλη να με αγκάλιασε, της παραδόθηκα κι εγώ και την άφησα να με ταξιδέψει... Και είδα έναν παγωμένο ποταμό να κυκλώνει την πόλη, μια πόλη που ταλαντεύεται ανάμεσα στο παραδοσιακό και στο κάτι κάπως νέο. Μια αυτοκρατορία που απλώθηκε ως τα πέρατα της γης για να κλειστεί μετά στα σταλινο-γοτθικού ρυθμού κτίριά της. Μια ζεστή σούπα μπορς και μια μεγάλη ουρά στα ταμείο των Mac Donalds. Ένα μετρό με σταθμούς μουσειακούς και κόσμο να μην κοντοστέκεται για να θαυμάσει. Κομψές κοπέλες με καπέλα γ

Η high society και το κακό συναπάντημα

Image
Καλέ ήμασταν καλεσμένοι σε gala, πώς το λένε ελληνικά οι μικρο-αστοί δε θυμάμαι! Από το απόγευμα που λες άρχισαν οι ετοιμασίες, σημαντική στιγμή στη ζωή μας γαρ, βάλαμε τα σατέν, τις γραβάτες, κάναμε τις βλεφαρίδες κάγκελο και το βυζί τούμπανο, ζωντανό γουναρικό, τσάντα επ' ώμου, κι έξω από την πόρτα. Τι στιγμές πρόκειται να ζήσω η γυναίκα! Φτάσαμε στο κοσμικό event ακριβώς, να μην πάει λεπτό χαμένο! Σάλιο στα φρύδια, ρούφηγμα, κόρδωμα, ανοίγουμε την πόρτα. "Α, κυρία Κοκοβίκου κι εσείς εδώ, πολύ χάρηκα που σας βλέπω", τι θέλει 110 χρονών γυναίκα στο κοσμικό event πού θες να ξέρω;, "Κύριε Δήμαρχε, παρακαλώ μετά από εσάς", μπα πανάθεμα τον όπου γάμος και χαρά, μια λύση με τα σκουπίδια δε μπορεί να βρει!, "Κύριε αντιπεριφερειάρχη τι κάνουτε;", σαν νονός της νύχτας είναι πανάθεμα τον!, "Καλησπέρα σας κύριε της κυρίας!", κοκ. Γάνιασα μέχρι να φτάσουμε στο τραπέζι! Μιας και είμαστε οι πρώτοι, κάθισα με θέα όλη την πίστα και το μεγαλύτερο μέρο